تو بیـقـراری و من نـیز بیـقـرارتـرینم            که من غریب‌ترین مرد در تمام زمینم

کشیده است از آن سو مدینه تیغ به رویم            نشسته است از این سو فراق تو به کمینم

به حال و روز تو گیرم که اشک شرم نبارم            چه سازم این عرقی را که مانده روی جبینم

علی به خاطر بسـترنـشینی تو بگـرید            تو هم به خاطر من گریه کن که خانه نشینم

به چادرت مـتوسل شدم که باز بـمانی            منی که کهف امانم منی که حصن حصینم

برای سنگ مزارم پس از فراق تو بگذار            ز باغ پیـرهـنت لاله‌های سرخ بچـیـنم

مرا شکـسـتن پهـلـو مرا شکستن بازو            چنان شکست که من بعد با شکست عجینم

تو را زدند و خدا خواست من ببینم و دیدم            خدا کند که فـراق تو را به چشم نبـینم